Na een dagje in Tucson zijn we (pap, opa & ik) woensdag naar Los Angeles gevlogen. We dachten dat het 2 en een half uur vliegen zou zijn, maar dat bleek maar anderhalf uur te zijn, omdat Arizona geen zomer/wintertijd heeft en Californië wel. We kwamen 2 en een half uur eerder aan als Lane (die een paar dagen in Costa Rica was geweest), dus zijn we op zoek gegaan naar een eettentje. Nou is LAX wel een erg verwarrend vliegveld, er hangen nergens bordjes, en we konden eigenlijk maar één restaurant vinden. Misschien omdat dat restaurantje net een beetje opzichtiger was als de rest:

Het eten was heel lekker (zalm, hmmm) en het uitzicht ook mooi. Toen begonnen de problemen. Wij dachten dat Lane zijn vlucht met United Airlines was, dus wij stonden vrolijk te wachten bij de United-terminal. Daar stond zijn vlucht ook op de monitoren, maar er stond niet bij welke gate, beetje raar, vooral toen zijn vlucht eigenlijk al aan had moeten zijn gekomen. Vijf minuten later stond zijn vlucht opeens ook niet meer op de monitoren, oeps! Dus toen zijn we maar bij de andere internationale terminals gaan kijken, en uiteindelijk zijn we zo’n beetje bij toeval elkaar tegen het lijf gelopen. Gelukkig maar, want we hadden hem geprobeerd te bellen en we kregen alleen zijn voicemail, achteraf bleek dat hij zijn telefoon niet op had kunnen laden in Costa Rica. Maar dat was niet zijn enige probleem, want zijn tas was ook nooit aangekomen in Costa Rica. Ze hebben toen in Costa Rica verteld dat zijn tas wel in L.A. zou liggen, dus gingen we met z’n allen naar de bagage-zoek-balie. Geen succes, een dag later bleek dat zijn tas was afgeleverd bij zijn hotel in Costa Rica, alleen hij was er niet meer. Uiteindelijk is het allemaal nog wel goed gekomen. Alles bij elkaar was het al een uur of half 1 ’s avonds, dus zijn we maar op weg gegaan naar ons hotel. Huurauto gehaald, en het hotel was gelukkig zo’n beetje om de hoek. Uiteindelijk was het half 2 voordat we in onze kamers waren.

Na een welverdiende nachtrust van welgeteld 4 uur, zijn we even voor 6 uur eruit gegaan en om 6 uur gaan rijden richting Oxnard, voor de ochtendspits uit, ongeveer 2 uur rijden. We hebben vlak voor aankomst even wat gegeten in Camarillo. Eenmaal aangekomen bij het bedrijf in Oxnard hebben we kennis gemaakt met iedereen daar, even gezeten, en toen zijn we met Lane zijn rondje gaan lopen. Ons gezelschap:

Hier een fotootje van de Gerbera’s die net geplukt waren:

Afgezien van veel Irissen en Lelies staan ook veel Celosia’s:

Tussen de middag hebben we met z’n allen wat Subway-broodjes gegeten. Daarna zijn we verdergegaan naar Channel Islands, nog een stuk van het bedrijf, wat eigenlijk maar een klein stukje verderop ligt.
Even voor vieren zijn we op weg gegaan naar het vliegveld van Camarillo, eigenlijk maar een paar kilometer verderop. Lane heeft daar de huurauto weer ingeleverd, en ons vliegtuig stond al klaar:

Ik zat voorin, met allemaal knopjes en een stuur voor me, maar ik heb me ingehouden. Wel leuker als een gewoon vliegtuig, want je kan alle kanten op kijken. 2 en een half uur later, bij zonsondergang zijn we geland in Arcata. Hier is nog een fotootje van het bedrijf vanuit het vliegtuig, het is goed te zien vanuit de lucht, niet te missen:

Na aankomst hebben we met z’n vieren even een hapje gegeten bij de lokale woktent. Eigenlijk was het meer opscheppen, maar het idee van zovaak opscheppen als je wilt was hetzelfde. Na het eten zijn wij naar ons hotel gegaan, en Lane naar huis. We waren allemaal moe, van het lopen en de nacht ervoor, dus we zijn vroeg naar bed gegaan. We hadden wel mooie kamers en grote comfortabele bedden.

De volgende ochtend zijn we weer vroeg opgestaan (uur of 6), hebben we een klein ontbijtje genomen in het hotel, en zijn we op weg gegaan naar Sun Valley.

Lane zat al op het kantoor (waarschijnlijk al een tijdje), toen we aankwamen. Om een uur of 8 zijn we met een heel groepje Lane zijn vaste wandeling gaan lopen. We zijn erachter gekomen dat je om alles te zien minstens een dag nodig hebt, en dat is als je goed doorloopt (Lane heeft lange benen).

Na een tijdje te hebben gelopen, heeft Lane maar een golfkarretje geregeld. Ik was natuurlijk te jong om daarop te zitten (gaan ze zeuren), maar voor pap en opa kwam het mooi uit. Alles is erg groot en indrukwekkend, en er zijn honderden mensen aan het werk.

Onder de middag hebben we gegeten in een leuk restaurantje aan de haven van Eureka. ’s Middags zijn we nog even gaan kijken bij de Simpson schuur. Vroeger was dit een houtfabriek, maar nu hoort het bij Sun Valley en Lane is bezig er koelcellen in te maken. Ze zijn ook bezig het dak te vernieuwen, wat nogal een klus is, aangezien de schuur echt gigantisch is. Pap, Lane en ik zijn nog even het dak opgeklommen (ong 15 meter hoog), waarvanaf je een mooi overzicht hebt van het bedrijf.

’s Avonds hebben we met een hele groep van het bedrijf en hun vrouwen/mannen en kinderen chicken wings gegeten in een restaurantje in de buurt. Leuk om met iedereen kennis te maken, waaronder Lane zijn vrouw en kinderen.

De volgende ochtend na te hebben uitgeslapen (half 7, ja ja) hebben we ontbeten in het Cookhouse, in Samoa. Ze hebben geen kaart, want ze hebben 1 soort ontbijt, das makkelijk. Worsten, ei en toast. Na het ontbijt zijn we een rondje gereden door Samoa, waar ongeveer 100 huisjes staan in allerlei verschillende pastelkleurtjes.

We zijn even binnen geweest in een van de grotere huizen, waar een Bed & Breakfast van wordt gemaakt. Het ziet er erg mooi uit van binnen, veel mooi donker hout. Volgende keer kunnen we dus daar slapen in plaats van in een hotel. Lane woont nu ook in Samoa, dit is zijn huis:

Daarna zijn we met Lane naar de voetbalwedstrijd van z’n dochter Sarah (10) gegaan. Het was erg koud (zeker in vergelijking met Tucson), een hoop wind en natte lucht. De meiden van het andere team waren toch net even groter, en ookal was Sarah de snelste van ze allemaal, hebben ze verloren. Na de wedstrijd zijn we meteen doorgegaan naar del Norte, ongeveer een uur boven Arcata, samen met Lane en zijn dochter. In del Norte zijn we een rondje gelopen, er stonden veel irissen en zantedeschia's.

Zondag zijn we nog vroeger opgestaan, om naar een American Football wedstrijd te gaan (de 49’ers tegen de Chargers) in San Fransisco, ongeveer 5 uur rijden, samen met Lane en zijn zoontje Tony. Tony zit nog niet op American Football, maar volgend jaar als hij naar High School gaat, is hij wel van plan te gaan spelen. Hij wil dan Defensive Lineman worden. Dat zijn die grote mannen die de rest allemaal omver moeten lopen. We kwamen aan om een uur of 11, en iedereen stond al te barbequeen op het parkeerterrein. Met een tv’tje achterin de auto. We zijn na een half uurtje zo’n football over te gooien (dat is nog lastig) naar het stadion gegaan. Het was nog aardig leeg, dus konden we vlakbij het veld even alle spelers van dichtbij bekijken. Nadat we ons plekje hadden gevonden begon het spektakel. In de eerste helft deedt Lane’s team (de 49ers) het aardig, ook al waren ze van te voren ver van favoriet.

En bij American Football heb je natuurlijk ook een uitgebreid half-time-show

In de tweede helft speelden ze prut, en de uiteindelijke score was iets van 48-19 geloof ik. We zijn een paar minuten voor het eind vertrokken, ook vanwege de drukte op de weg. 5 uur later waren we weer terug in Arcata.

De volgende ochtend zijn pap en ik naar Trinidad gereden (plaatsje vlak boven Arcata). Mooi klein toeristenplaatsje. Het was nog al ruig weer, dus dan krijg je ook mooie ruige plaatjes:

Terug in Arcata zijn we met Lane weer een rondje gelopen over het bedrijf. Daarna zijn we op weg gegaan naar Willow Creek (een uurtje naar het oosten, de bergen in). Na een rondje te hebben gelopen zijn we bij Lane’s buitenhuisje gaan kijken, op een mooi plekje met een mooi uitzicht:

Het leek erop dat een beer in het zwembad had gezwommen, want het zeil dat eroverheen zat was helemaal kapot. Daarna zijn we een rondje gelopen (eigenlijk meer een rondje gereden), over de velden. In Willow Creek staan meer de ‘botanicals’. De takjes om de bosjes mee op te vullen en de besjes en andere soorten aparte plantjes.

Na terugkomst heb ik m’n spullen opgehaald en hebben opa en pap me weggebracht naar het vliegveld. Om 10 over 6 ben ik vertrokken en om een uur of half 1 was ik weer terug in m’n kamertje in Tucson. Het was leuk om alles zo is zelf te zien, het is allemaal ongelooflijk groot en uitgespreid, en Lane is altijd wel bezig met wat nieuws, terwijl hij ook alles wat er al is goed in de gaten houdt. Het was harstikke gezellig met de mannen, en leuk om opa en pap weer even te zien. Ik denk dat zij het ook wel naar hun zin hebben gehad.

Hier staan meer foto's

Groeten,

Jos

Gisteren heb ik pap en opa opgehaald van het vliegveld. Na de lange vliegreis zijn ze vlug hun bed ingedoken.
Vanochtend hebben we vroeg ontbeten, bij het hotel, en daarna heb ik ze een rondleiding gegeven van de campus en m'n kamer laten zien. Ze vonden het allebei wel erg groot (campus, niet m'n kamer). Hier zitten ze voor het Economie-gebouw (waar ik meestal les heb):

Omdat het toch ook wel weer een graadje of 30 buiten is en de mannen dat niet zo gewend zijn, en vanwege de jetlag, liggen ze nu weer even te tukken.
Straks gaan we rustig nog even wat eten, misschien nog wat rondkijken en dan richting het vliegveld, want we vliegen om 7 uur naar Los Angeles. Daar ontmoeten we Lane, en die heeft vanaf dat punt de leiding. Ik geloof dat we eerst naar Oxnard gaan, en dan richting Arcata. Zondag gaan we in ieder geval naar de 49'ers (American Football in San Francisco).
Maandagavond vlieg ik weer terug naar Tucson, zodat ik dinsdag weer in de collegebanken kan zitten. Pap en opa vliegen woensdag weer terug vanuit Arcata.
Ik ga veel foto's maken en zal ze volgende week op internet zetten.
Groetjes,

Jos

Zaterdag zijn ik en 6 andere exchange students gaan skydiven, hier in de buurt van Tucson. Het is hier 2x zo goedkoop als in Nederland, dus dat leek mij wel een goede reden om het maar eens te doen. Een paar andere buitenlandse studenten waren een paar weken geleden al geweest, en van hun hoorde we dat het heel leuk was geweest. We waren dus met z'n zevenen. Boven v.l.n.r Michèle (Zwitserland), Jack (Australië) en Lucie (Zwitserland). Onder v.l.n.r Therese (Zweden), Kevah (Zweden) en Vibeke (Noorwegen):

Op deze foto waren op een taxi aan het wachten. Toen we aankwamen moesten we eerst allemaal formulieren invullen en een instructievideo kijken:

   

Toen we eindelijk overal van op de hoogte waren, wou ik eigenlijk als eerste gaan, maar Lucie wou ook als eerste, nou ja, vooruit dan maar. En de rest wou allemaal zo'n beetje daarna, dus uiteindelijk moest ik maar als laatste. Het duurde allemaal nog vrij lang, aangezien er maar één instructeur was, en we dus allemaal om de beurt met het vliegtuig omhoog moesten. Jack was het grootste mietje, die vondt het nodig om de instructeur te vragen hoeveel mensen er al dood waren gegaan bij deze skydive-school. 0, dat lijkt me een goed teken. Dit ben ik in m'n supercomfortabele harnas:

Het gaat dus zo in z'n werk: Je gaat omhoog met het vliegtuig, dat duurt ongeveer 20 minuten, dan wordt je vastgehaakt aan de instructeur, doet hij de deur open, en zet jij je voet op het wiel van het vliegtuig. Hij springt dan, en dan ga je vanzelf mee. Na ongeveer 40 seconden vrije val opent hij de parachute en is het nog een minuutje of 3/4 naar beneden. Tijdens de vrije val hoor je helemaal niks door de wind, en als de parachute opengaat is het opeens heel stil. Toen de parachute openging, ging de instructeur rustig uitleggen hoe ik moest sturen en wat we moesten doen bij de landing. Nou ja, daar hang ik dan:

Even landen nog, voetjes in de lucht:

Appeltje, eitje. Dan krijg je nog een mooi papiertje, met je naam verkeerd geschreven (roajakkers):

Alles bij elkaar was het wel echt heel erg leuk om te doen, en niet zo eng als je zou denken. Uiteindelijk moet je alles een keertje uitproberen, en uit een vliegtuig springen is geen uitzondering, denk ik.

In ander nieuws:
Tijdens het hiken vrijdag heb ik een tak in m'n linkeroog gekregen, en daar kreeg ik zaterdag nogal last van. Toen ben ik naar het ziekenhuis gegaan, en die hebben me weer doorgestuurd naar een oogkliniek, en nou blijkt dat ik een kras op m'n oog heb (cornea abrasion). Ik ben nu al een paar keer heengeweest en het wordt steeds beter, ik heb alleen moeite om m'n oog open te houden in de zon en m'n oog is erg rood. Gelukkig voelt het steeds beter.
In beter nieuws, ik heb eerder verteld dat de McDonalds naast m'n kamer hier niet 24 uur per dag open is. Nou weet ik niet of ze bij McDonalds ook mijn blog lezen, maar ze hebben duidelijk opgevangen dat ik er niet van onder de indruk was en vanaf overmorgen zijn ze wel 24 uur per dag open. God Bless America.
M'n eerste midterm-tentamen heb ik vandaag terug gekregen, cijfer: 107 uit de 100. Ja ja, dat kan hier ook allemaal, 'extra credit' noemen ze dat.

Groetjes aan iedereen,

Jos

Aangezien weinig mensen hier voetballen, heb ik mezelf sinds ik hier ben een andere oerhollandse hobby aangemeten: Fietsen. De stad Tucson is niet zo spectaculair, maar net buiten de stad is het prachtig. De stad is vrij vlak maar overal eromheen zijn bergen. Hoe dan ook, zoals ik al verteld heb was m'n eerste fiets niet zo'n succes, maar voor hij uit elkaar viel heb ik er nog wel wat ritjes mee gedaan. Niet ver buiten de stad, net een beetje de bergen in. Een paar keer heb ik samen met Jack een stuk gefietst. Toen ik hier aankwam, was de dorm waar ik nu zit nog niet open, dus zat ik tijdelijk, voor 5 dagen, in een ander gebouw. Jack was daar mijn huisgenoot, hij komt uit Australië:

Nou is de hoogste berg in de buurt van Tucson mount Lemmon, aan de noordkant van de stad. Na een paar keer samen te hebben gefietst hebben Jack en ik een weddenschap gemaakt, wie het eerste die berg op zou zijn gefietst. Nou weet ik niet hoe serieus hij was op dat moment, ik had echter al wat dingen opgezocht: Mount Lemmon is 9157 feet hoog (2791 meter), dat is ongeveer 2km hoger als waar ik zit, en de fietstocht erheen en terug is 135km. Hoe dan ook, jullie weten waarschijnlijk hoe slecht ik tegen m'n verlies kan, dus nadat m'n fiets uit elkaar begon te vallen, kocht ik een nieuwe snellere fiets.
2 dagen later ben ik om half 6 opgestaan, en om kwart voor 6 vertrokken richting mount Lemmon. rond 7 uur kwam ik aan bij de voet van de bergen en vanaf daar was het nog 46 km klimmen naar de top. Ik had alleen een foutje gemaakt, ik dacht dat ik ergens halverwege de berg wel ergens water kon kopen of kon bijvullen, maar dat bleek niet zo te zijn, en ik had maar een liter bij me. Na ongeveer 30km klimmen was m'n water op en begon ik toch wel een beetje dorstig te raken. Gelukkig zijn er heel veel mensen die met de auto (the American way) de berg opgaan, dus heb ik een paar vriendelijke mensen bij een uitkijkpost gevraagd of ze toevallig wat extra water hadden. Tada, 2 flessen water rijker, wel zo prettig.

Het grappige is dat hoe later het werdt het niet warmer werdt. Om een uur of 11 is het normaal in Tucson al te warm om te fietsen, maar omdat ik tegen die tijd op ongeveer 6000 feet zat, was het nogsteeds een lekker temperatuurtje. De omgeving was ook inmiddels flink verandert, geen cactussen meer, maar dennebomen.
Na nog wat uurtjes zwoegen ben ik om ongeveer half 1 aangekomen in Summerhaven, een klein dorpje ongeveer 5km voor de top van de berg, een welkome rustpauze omdat ik een beetje kramp begon te krijgen. Daar heb ik gelunchd, en nog wat extra water ingeslagen en toen ben ik aan het laatste stuk begonnen. Een paar kilometer later kwam ik langs ski valley, waar je hier 's winters kan skieën. Het is echt verbazingwekkend hoe anders het klimaat is als je een paar kilometer omhoog rijdt. Het is vol met coniferen en er staan borden dat je op moet passen voor beren! Boven op de top, waar ik om ongeveer 2 uur aankwam, heb ik wat foto's gemaakt en een overwinningsdansje gedaan.

De weg terug was niet zo lekker als ik me had voorgesteld, vooral omdat het hagelde en regende het bovenste stuk. Ik dacht dat het heel makkelijk zou gaan, maar het is best hard werk, zolang in de remmen knijpen, en je moet wel opletten, want het gaat vrij snel. Toch vondt ik vooral de terugweg fantastisch, omdat je dan pas echt ziet hoe ver je hebt gefiets, het duurde toch nog dik een uur om weer terug in de woestijn te komen, met overal geweldige uitzichten.

Na zover omhoog te hebben gefietst was het laatste vlakke stuk terug naar mijn kamer een eitje, tenminste totdat ik een paar km voordat ik er was een lekke band kreeg. Nou ja, beter daar dan op die berg. Het laatste stuk heb ik gelopen, en ik was uiteindelijk om een uur of 5 terug in m'n kamer. Daarna heb ik heel erg lekker geslapen, haha. Alles bij elkaar was het een fantastische dag, en één van de meest voldoening gevende dingen die ik ooit heb gedaan. Plus, een hoop andere dingen lijken opeens makkelijk.

Afgelopen zondag heb ik weer een tochtje gemaakt samen met Jack, ookal heeft hij onze weddenschap verloren, hij wil nogsteeds ook de berg beklimmen. Hij zei dat hij eerst wou trainen, dus heb ik een tochtje voor hem uitgezocht. Ongeveer 60km, met hier en daar een bergje. Hier wat foto's (dit is aan de westkant van Tucson):

Die laatste foto sta ik al een minuutje of 5 op hem te wachten, en komt hij net aanfietsen. Vervolgens werdt hij boos omdat ik had gezegd dat het ergste erop zat, maar het ergste bleek dit bergje op deze foto te zijn, waar we nog overheen moesten. We hebben het gehaald, ookal heeft Jack het laatste stukje van deze berg gelopen met z'n fiets. Of mount Lemmon hem nog gaat lukken is de vraag, maar ik hou jullie op de hoogte

Omdat ik eigenlijk nog wel een keer de Santa Catalina bergen (de bergen aan de noordkant, waaronder mt Lemmon) wil bekijken, en er eigenlijk maar één weg omhoog is, en ik daar al omhoog ben gefietst, heb ik besloten dat m'n volgende doel is om mt Lemmon te voet te beklimmen. Voordeel: Het is een kortere weg. Nadeel: Het zou wel is iets langer kunnen duren, vooral terug naar beneden. Ik weet nog niet wanneer ik dit ga doen en hoe (1 dag, 2 dagen met geleende tent), maar ik ga morgen wandelen (hiken noemen ze dat hier, ik hou niet zo van dat woord) van Sabino Canyon (onderaan de bergen) naar Window Peak (7000 feet) en Cathedral Rock (8000 feet) en terug. Op die manier heb ik ook meer tijd om om me heen te kijken en foto's te maken.
Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, ik zal proberen snel weer wat van me te laten horen

Jos

Ik ben hier nu iets meer dan een maand. Geloof het of niet maar ik heb al 4 weken college achter de rug. Sinds ik ben aangekomen ben ik naar Phoenix/Scottsdale, Las Vegas en de Grand Canyon geweest, en ben ik een berg van 2800 meter opgefiets. Hoe dan ook, het lijkt me wel zo toepasselijk om in m'n eerste verhaaltje wat te vertellen over het alledaagse leven hier.

Ik woon net buiten campus, wat echt gigantisch is, onvergelijkbaar met nederlandse universiteiten. Het is een soort van stad in een stad. De universiteit heeft bijvoorbeeld zijn eigen 'mall', waarin je dus vrolijk kan gaan winkelen, of bij een van de tig fastfoodtentjes kan gaan eten. Alles wat niet op campus is, maar wel in de buurt is ook gericht op de universiteit, dus aan de rand van campus heb je ook veel eettentjes, winkeltjes en kroegen. Als ik de straat oversteek zit ik dus op campus. Nou is dat wel een 6-baans weg. Het is niet een snelweg ofzo, het is gewoon een 6-baans weg, dat is hier heel normaal, iedereen heeft namelijk een auto (behalve ik). Nou hebben ze het me wel wat makkelijker gemaakt door een tunneltje te maken onder die weg, waar ik doorheen kan fietsen, dat is dan wel weer lief.

Ik woon recht naast de Mac, altijd handig als je niet ver wilt lopen voor je ontbijt, vreemd genoeg gaat deze MacDonalds 's nachts dicht. Moet een van de weinige zijn. De 7-eleven tegenover de straat (waarvan je zou denken dat de openingstijden 7 uur tot 11 uur zouden zijn) is wel de hele nacht open. Tegenover de straat zit ook Taco Bell, daarnaast Wendy's en daartegenover zit Subways, ik hoef dus niet te verhongeren. Naast de Mac zit een bank, waar ik kan pinnen. Ik had niet verwacht dat ik naar een of ander uithoek zou moeten fietsen om mijn pinpas te gebruiken maar dat kan gewoon naast de deur. Het is hier trouwens doodnormaal dat een bank ook een 'drive-thru' heeft, sterker nog, ik heb nog niet één bank gezien die geen drive-thru heeft. Die amerikanen zijn te lui om uit hun auto te komen denk. Ze hebben hier ook drive-thru apotheken, drive-thru slijterijen, drive-thru starbucks, er komt geen eind aan.

Ik heb maandag tot en met vrijdag college, maar aangezien het vak dat ik op maandag en vrijdag heb erg makkelijk is, en alle toetsen en huiswerkopgaven op woensdag zijn, wil het nog wel eens gebeuren dat ik deze dagen mis. Dinsdag en Donderdag heb ik 3 colleges, waar ik minder makkelijk onderuit kan komen.  Het is hier wel net iets anders als in Nederland, ik zit nu al midden in allerlei opdrachten, essays en midterms. Je uiteindelijke tentamen telt vaak ook maar voor 25% mee. Het voordeel daarvan is dat als je alles redelijk doet, dat je ook makkelijk een goed cijfer haalt, het nadeel is dat ik het nu al best druk heb soms. Gelukkig zijn m'n vakken over het algemeen wel interessant. O ja, lessen zijn hier of een uur en een kwartier of vijftig minuten. Geen 2 uur of 3 uur dus. Dat is ook wel een aangenaam verschil. Ik heb les in 2 verschillende gebouwen, allebei ongeveer 5 minuten fietsen:

Dit is het economie en management gebouw.

en dit is een soort van algemeen gebouw, ik weet het niet precies.

Goed, zoals ik al zei, ik woon net buiten campus, Babcock Inn heet het, voor insiders 'the Cock'. Het was vroeger een motel, dat valt ook nog wel te zien. Ik woon op de 2e verdieping, dat heet hier 3e verdieping, kamer B307. Ik woon in een tweepersoonskamer, met een grote leef/slaapkamer, een badkamer en een soort van klerenkastkamer. Het is vrij ruim, zeker in vergelijking met andere 'dorm's'. En ik heb gewoon m'n eigen bedje (geen stapelbed) en een eigen bureautje. M'n huisgenoot heet Antonio, hij komt uit Mesa (vlak bij Phoenix) en hij doet pre-pharmacy. We kunnen redelijk met elkaar opschieten, hij luistert veel naar the mars volta en coheed, dus daar kan ik me wel in vinden. Voordeel van dit gebouw, afgezien van de fastfoodtenten heel dichtbij, is dat we een zwembad hebben. Hier dan maar even een foto, om wat jaloezie op te wekken. Eigenlijk is het hier geen overbodige luxe. Ookal is het al aan het afkoelen, het is hier overdag nogsteeds 33 graden.

Het gebouw bevalt me wel. Je hebt bijvoorbeeld wel een gezamelijke tv-kamer en was-kamer, maar geen gezamelijke douches of wc's. Het uitzicht is trouwens ook niet slecht. Tucson is aan alle kanten omringd door bergen, waardoor we vaak wel mooie zonsondergangen hebben.

Aangezien alles hier ver uit elkaar ligt, Tucson is een van de meest uitgespreide steden in de VS, en waarschijnlijk dus ook wel in de wereld, was een van de eerste dingen die ik hier kocht een fiets. Een mountainbike van 100 dollar bij Target vandaan. Niet slecht, dacht ik, tot de dag nadat ik hem had gekocht de achterrem er vanaf viel. Kan gebeuren denk je dan, dus ik nieuwe remmen gekocht en erop gezet. Paar dagen later, lekke band, kan gebeuren denk je dan, misschien ergens overheen gereden ofzo. Een week later begint het pedaal er af te vallen. Kijk, dan heb ik het wel een beetje gehad, dat hoort niet te gebeuren als je net een fiets heb gekocht. Dus ik boos terug naar Target, helemaal klaar om met ze in discussie te gaan om m'n geld terug te krijgen. Dus ik loop naar binnen en zeg 'i would like to return this'. Het target-vrouwtje kijkt me aan, stelt niet één vraag en geeft me m'n geld terug. Leve de customer service. Dus ik naar de volgende flut-winkel, Walmart, wel te verstaan, om een nieuwe fiets te kopen. Deze was iets duurder, 150 dollar, maar het is een racefiets, dus ik kan er ook echt tochtjes mee maken, en hij is nogsteeds heel. Trouwens deze foto is op een berg gemaakt, dat je niet denkt dat we dat soort bomen hebben in Tucson, dat is alleen als je 2km omhoog rijdt. In tucson heb je alleen cactussen en grind.

Hoe zijn de mensen hier?
De gemiddelde jongen hier gaat meerdere keren per week voor een 'work out', en noemt dat liever 'pumpin' iron', maar doet niet aan een echte sport. Hij gaat in ieder geval één keer per week naar een 'keg-party' waar je ondersteboven met een slangetje uit een vat bier drinkt (ik twijfel of de pis die de amerikanen bier noemen hierdoor beter gaat smaken, maar ik zou zeggen, alles is het proberen waard). Als ik hem vertel dat ik in Amsterdam woon, is zijn eerste reactie: 'Dude, you must smoke a shitload of weed'
Het gemiddelde meisje hier zit in een sorority, wat betenkt dat ze de hele dag of met een paar griekse letters op haar t-shirt, of met een paar griekse letters op haar kont in de rondte loopt. Ze rijdt al vanaf haar 16e in een Ford Mustang die ze van haar pappie heeft gehad en als ik haar vertel dat in Amsterdam woon, zijn zonder twijfel de eerste drie woorden uit haar mond: 'oh my god', gevolgd door een vraag over hoe het is om in Duitsland te wonen.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat er hier geen leuke, interessante, enigzins intelligente mensen in de rondte lopen. Dat zijn alleen geen amerikanen. Haha, nee hoor, sommige amerikanen zijn best aardig en intelligent, maar voorlopig kan het nog het beste vinden met de andere buitenlanders.
Zo, nu hebben jullie een beetje een idee van hoe het hier is, ik zal proberen vanaf nu jullie op de hoogte te houden. Ik heb al regelmatig foto's op internet gezet, de link staat links tussen de links (eindigen met een woordgrapje is onvermijdelijk)

Groeten Jos